هنرستان کاردانش حضرت زینب علیها السلام

هفت سال زبان آموزی برای هیچ

آموزش زبان انگلیسی هر چند سالهاست که در برنامه درسی مدارس ایران جای داشته اما همواره از کاستی های بسیاری رنج برده و هیچگاه کارآمدی و نتیجه دلخواه را به همراه نداشته است. به طوری که "الفبا آموزی" و دیکته گویی نتوانسته کوچک ترین شوقی برای یادگیری در دانش آموزان یا حتی دانشجویان ایجاد کند. این در شرایطی است که کارشناسان زبان آموزی ،بهترین راه آموزش زبان خارجی را از کل به جزء یعنی مشابه آموزش زبان مادری به کودک می د انند." فراگیری،شهامت گفتگوو پرسیدن و تلفظ صحیح نخستین مرحله ای است که هر زبان آموز باید آن را بگذراندتا به مراحل "خواندن و نوشتن" برسد.در این میان استاندارد تعداد فراگیران زبان خارجی در یک کلاس بین 16 تا18 نفر است.این در حالی است که در بیشتر مدارس و دانشگاه های ایران این رقم به 30 تا40 نفر می رسد.از سوی دیگر ساعت های آموزش زبان در آموزشگاههای ایران برای استمرار در فراگیری بسیارکم است.که باید دست کم به 8 ساعت در هفته افزایش یابد. آموزش زبان های خارجی به ویژه انگلیسی موضوعی است که در ایران دهها سال رواج دارد این در حالی است که زبان عربی همواره به عنوان زبان دوم به دانش آموزان و دانشجویان ایرانی تدریس می شود اما آموزش زبان

انگلیسی

 در یک دهه گذشته از لحاظ کمی رشدی بسیار داشته و آموزشگاههای زبان آموزی در گوشه و کنار شهرهای بزرگ ایران به فراوانی به چشم می خورند.از قرن نوزدهم میلادی که مدارس نوین در ایران شکل گرفت تدریس زبان های اروپایی به ویژه فرانسوی و بعدها انگلیسی جزئی از برنامه ثابت درسی مدارس متوسطه و عالی بوده است.هم اکنون تمامی ایرانیان که تحصیلاتی دست کم در سطح متوسطه دارند،دست کم 6سال وقت را برای آموختن صرف کرده اند.در دانشگاهای ایران نیز علاوه بر اینکه در برنامه تمام رشته های تحصیلی،واحدهای آموزش زبان در سطوح عمومی و تخصصی گنجانده شده ،امکان آموختن چندین زبان خارجی حتی تا سطح دکترا وجود دارد.با این حال اغلب دانش آموختگان مدارس و دانشگاههای ایران نمی توانندبه زبانی که سال ها به فراگرفتن آن پرداخته اند، صحبت کنند و این مشکل حتی در میان بسیاری از کسانی که دانش آموخته رشته زبانهای خارجی اند و سالها به شکل تخصصی و در سطح دانشگاهی به آموختن زبان پرداخته اند نیز وجود دارد.لیل اصلی ناتوانی زبان آموختگان ایرانی برای گفت و گو به زبان خارجی که آموخته اند تمرکز برنامه تدریس زبان خارجی در مدارس ایرانی بر ترجمه و دستور زبان آماده سازی "دیکته وار" دانش آموزان برای آزمون سراسری دانشگاهها می باشد.حتی برخی از استادانی که در دانشگاه به تدریس دروس تخصصی برای دانشجویان این رشته می پردازند به خوبی قادر به تلفظ صحیح زبان نیستندو کسی با تحصیل در رشته زبان انگلیسی نمی تواند گفت و گو به این زبان را بیاموزد.اغلب دانشجویان زبان خارجی در دانشگاههای ایران از دوران راهنمایی و دبیرستان در آموختن درس زبان خارجی ضعیف بوده و برنامه دانشگاهها نیز به گونه ای نیست که بتواند این ضعف را برطرف کند.برخی نیز روش تدریس در آموزشگاه های آزاد زبان انگلیسی را موثرتر و مفید تر می دانند و می گویند تنها آن دسته از دانش آموختگان زبان انگلیسی می توانند به خوبی به این زبان گفتگو کنند که علاوه بر دانشگاه در آموزشگاه های پیشرفته زبان نیز تحصیل کنند .وحید رضا که در آموزشگاه زبان انگلیسی تدریس می کند می گوید به دلیل اینکه آموزشگاه ها بر "فنون پیشرفته گفتگو تمرکز می کنند ، ولی در دانشگاه ها بیشتر بر پیچیدگی های دستوری و زبان شناسی تاکید می شود .اغلب کسانی که در آموزشگاه های آزاد تحصیل کرده اند از دانش آموختگان دانشگاه ها برای گفتگو به زبان انگلیسی موفق ترند .

گذر از شیوه های سنتی :

به نظر می رسد در جهانی که روز به روز به دهکده ای بزرگ تر تبدیل می شود . لزوم بازنگری در نظام آموزش زبان های خارجی در ایران به موضوعی محتوم بدل شده .به نظر می رسد گسترش فرهنگ و ادبیات ایرانی و صدور محصولات آن به کشورهای دیگر و ارتباط موثر با دیگران در گرو فراگیری یک زبان خارجی به ویژه انگلیسی باشد .

ساعت آموزشی بیشتر شود :

آموزش زبان های خارجی از سال اول راهنمایی آغاز می شود و دست کم تا پایان دبیرستان به مدت 6 سال ادامه پیدا می کند. ساعت های اختصاص داده شده به این درس بین 2 تا 4 ساعت درسی در هفته یعنی نود تا صد و چهل دقیقه است .انتظار می رود همان طور که هر دانش آموز متوسط ایرانی از سواد متعارف یا حد اقل برخوردار است سواد قابل قبول زبانی هم داشته باشد .این انتظار غیر عادی نیست ولی توجه به مستندات پیشرو غیر واقع بینانه است .

آیا هدف از آموزش زبان انگلیسی یا عربی در مدرسه مشخص شده است ؟ آیا این هدف واقع بینانه است؟ آیا این هدف به نیاز های دراز مدت جوانان پاسخ می دهد یا تنها نیازهای مقطعی را دنبال می کند؟ی گمان در سطح سیاستگذاری و برنامه ریزی کلان که ممکن است کوتاه مدت هم باشد ابتدا باید هدف هر موضوعی مشخص و سپس راه های علمی دستیابی به آن طراحی شود. درد سر بزرگ از اینجا آغاز می شود .

زود تر و بهتر شروع کنیم

شیوه سنتی و متداول آموزش زبان را با مفاهیم و قوانین پیچیده زبان آشنا می کند.ولی این آشنایی هیچ کمکی در به کارگیری زبان نمی کند .پس در آموزش زبان باید به جنبه کاربردی آن توجه کرد، دانش آموز را در موقعیت واقعی زبانی قرار داد و مهارت های منفعل شنیدن،خواندن و مهارت های فعال حرف زدن و نوشتن را به صورت موازی آموزش داد از ابتدایی شروع کنیم

از سوی دیگر زبان فرایند پیچیده ذهن بشر است ، یادگیری زبان هر چه از سنین کمتر شروع شود بازده بهتری دارد، اگر زبان آموز زبان دوم را به شیوه ای طبیعی و ناخود آگاه با فرآیندی شبیه زبان مادری فراگیرد نتیجه بهتری می شود پس لازم است

آموزش زبان از دوره ابتدایی آغاز شود

به یاد داشته باشیم که زبان و فرهنگ پدیده های به هم تنیده ای اند ، برخی بر این باورند که می توان زبان را از فرهنگ اصلی خود تهی کرد و با فرهنگ دیگری در هم آمیخت ، باور نگارنده این است که بومی سازی بی رویه در محتوا ، شکل و تصاویر کتاب های آموزش زبان انگیزه یادگیری را در زبان آموز کاهش می دهد .در برنامه رسمی مدارس و دانشگاههای ایران چه تغییری باید صورت گیرد تا آموزش زبان انگلیسی به شکل کارآمدتر و نتیجه بخشی انجام شود؟؟

انگلیسی

 در یک دهه گذشته از لحاظ کمی رشدی بسیار داشته و آموزشگاههای زبان آموزی در گوشه و کنار شهرهای بزرگ ایران به فراوانی به چشم می خورند.از قرن نوزدهم میلادی که مدارس نوین در ایران شکل گرفت تدریس زبان های اروپایی به ویژه فرانسوی و بعدها انگلیسی جزئی از برنامه ثابت درسی مدارس متوسطه و عالی بوده است.هم اکنون تمامی ایرانیان که تحصیلاتی دست کم در سطح متوسطه دارند،دست کم 6سال وقت را برای آموختن صرف کرده اند.در دانشگاهای ایران نیز علاوه بر اینکه در برنامه تمام رشته های تحصیلی،واحدهای آموزش زبان در سطوح عمومی و تخصصی گنجانده شده ،امکان آموختن چندین زبان خارجی حتی تا سطح دکترا وجود دارد.با این حال اغلب دانش آموختگان مدارس و دانشگاههای ایران نمی توانندبه زبانی که سال ها به فراگرفتن آن پرداخته اند، صحبت کنند و این مشکل حتی در میان بسیاری از کسانی که دانش آموخته رشته زبانهای خارجی اند و سالها به شکل تخصصی و در سطح دانشگاهی به آموختن زبان پرداخته اند نیز وجود دارد.لیل اصلی ناتوانی زبان آموختگان ایرانی برای گفت و گو به زبان خارجی که آموخته اند تمرکز برنامه تدریس زبان خارجی در مدارس ایرانی بر ترجمه و دستور زبان آماده سازی "دیکته وار" دانش آموزان برای آزمون سراسری دانشگاهها می باشد.حتی برخی از استادانی که در دانشگاه به تدریس دروس تخصصی برای دانشجویان این رشته می پردازند به خوبی قادر به تلفظ صحیح زبان نیستندو کسی با تحصیل در رشته زبان انگلیسی نمی تواند گفت و گو به این زبان را بیاموزد.اغلب دانشجویان زبان خارجی در دانشگاههای ایران از دوران راهنمایی و دبیرستان در آموختن درس زبان خارجی ضعیف بوده و برنامه دانشگاهها نیز به گونه ای نیست که بتواند این ضعف را برطرف کند.برخی نیز روش تدریس در آموزشگاه های آزاد زبان انگلیسی را موثرتر و مفید تر می دانند و می گویند تنها آن دسته از دانش آموختگان زبان انگلیسی می توانند به خوبی به این زبان گفتگو کنند که علاوه بر دانشگاه در آموزشگاه های پیشرفته زبان نیز تحصیل کنند .وحید رضا که در آموزشگاه زبان انگلیسی تدریس می کند می گوید به دلیل اینکه آموزشگاه ها بر "فنون پیشرفته گفتگو تمرکز می کنند ، ولی در دانشگاه ها بیشتر بر پیچیدگی های دستوری و زبان شناسی تاکید می شود .اغلب کسانی که در آموزشگاه های آزاد تحصیل کرده اند از دانش آموختگان دانشگاه ها برای گفتگو به زبان انگلیسی موفق ترند .

گذر از شیوه های سنتی :

به نظر می رسد در جهانی که روز به روز به دهکده ای بزرگ تر تبدیل می شود . لزوم بازنگری در نظام آموزش زبان های خارجی در ایران به موضوعی محتوم بدل شده .به نظر می رسد گسترش فرهنگ و ادبیات ایرانی و صدور محصولات آن به کشورهای دیگر و ارتباط موثر با دیگران در گرو فراگیری یک زبان خارجی به ویژه انگلیسی باشد .

ساعت آموزشی بیشتر شود :

آموزش زبان های خارجی از سال اول راهنمایی آغاز می شود و دست کم تا پایان دبیرستان به مدت 6 سال ادامه پیدا می کند. ساعت های اختصاص داده شده به این درس بین 2 تا 4 ساعت درسی در هفته یعنی نود تا صد و چهل دقیقه است .انتظار می رود همان طور که هر دانش آموز متوسط ایرانی از سواد متعارف یا حد اقل برخوردار است سواد قابل قبول زبانی هم داشته باشد .این انتظار غیر عادی نیست ولی توجه به مستندات پیشرو غیر واقع بینانه است .

آیا هدف از آموزش زبان انگلیسی یا عربی در مدرسه مشخص شده است ؟ آیا این هدف واقع بینانه است؟ آیا این هدف به نیاز های دراز مدت جوانان پاسخ می دهد یا تنها نیازهای مقطعی را دنبال می کند؟ی گمان در سطح سیاستگذاری و برنامه ریزی کلان که ممکن است کوتاه مدت هم باشد ابتدا باید هدف هر موضوعی مشخص و سپس راه های علمی دستیابی به آن طراحی شود. درد سر بزرگ از اینجا آغاز می شود .

زود تر و بهتر شروع کنیم

شیوه سنتی و متداول آموزش زبان را با مفاهیم و قوانین پیچیده زبان آشنا می کند.ولی این آشنایی هیچ کمکی در به کارگیری زبان نمی کند .پس در آموزش زبان باید به جنبه کاربردی آن توجه کرد، دانش آموز را در موقعیت واقعی زبانی قرار داد و مهارت های منفعل شنیدن،خواندن و مهارت های فعال حرف زدن و نوشتن را به صورت موازی آموزش داد از ابتدایی شروع کنیم

از سوی دیگر زبان فرایند پیچیده ذهن بشر است ، یادگیری زبان هر چه از سنین کمتر شروع شود بازده بهتری دارد، اگر زبان آموز زبان دوم را به شیوه ای طبیعی و ناخود آگاه با فرآیندی شبیه زبان مادری فراگیرد نتیجه بهتری می شود پس لازم است

آموزش زبان از دوره ابتدایی آغاز شود

به یاد داشته باشیم که زبان و فرهنگ پدیده های به هم تنیده ای اند ، برخی بر این باورند که می توان زبان را از فرهنگ اصلی خود تهی کرد و با فرهنگ دیگری در هم آمیخت ، باور نگارنده این است که بومی سازی بی رویه در محتوا ، شکل و تصاویر کتاب های آموزش زبان انگیزه یادگیری را در زبان آموز کاهش می دهد .در برنامه رسمی مدارس و دانشگاههای ایران چه تغییری باید صورت گیرد تا آموزش زبان انگلیسی به شکل کارآمدتر و نتیجه بخشی انجام شود؟؟

سرکار خانم قهرمانی